Wim Lakenberg speelde in de periode dat hij voor Oranje was gelecteerd in NEC en Blauw-Wit
Hij was de eerste speler van NEC die een uitnodiging kreeg voor het Nederlands elftal.
Naast enkele wedstrijden als reserve, stond hij in de wedstrijd tegen België in de basis en werd met 2-1 gewonnen.
Wim maakte zijn debuut in deze wedstrijd op de voor hem onwennige rechtsbuitenplaats. Het enthousiasme en de goede wil waren zeker aanwezig, maar de ideale rechtsbuiten was hij niet. Hij had het spel van Faas Wilkes niet door, hoewel die hem ook niet veel in het spel betrok.
Maar als rasbinnenspeler en spits kon hij de lust om naar het middenveld af te zakken niet bedwingen, zodat hij vaak niet op de vleugel te vinden was, maar toch de assist gaf voor een doelpunt.

Lakenberg was geboren in Friesland en verhuisde op achtjarige leeftijd naar Nijmegen. Daar werd hij lid van N.E.C. en debuteerde hij in het seizoen 1936/37 op vijftienjarige leeftijd in het eerste elftal. Met N.E.C. werd hij kampioen in de eerste klasse oost in 1939, 1946 en 1947.
In 1946 werd hij topscorer en werd met NEC Oostelijk kampioen.

Na de overgang naar Blauw-Wit in 1948 werd hij ook met Blauw-Wit kampioen
Er werd zelfs 2 maal van Ajax gewonnen, waar destijds Rinus Michels speelde.

Wim maakte in 1950 als tweede Nederlander, na Faas Wilkes, de overstap naar het betaaldvoetbal in Italië naar Pro Patria Calcio.
In het seizoen 1951/52 speelde hij bij FC Lugano in Zwitserland.

Bij zijn ouders thuis luisteren Wim, zijn gezin en zijn ouders naar het sportnieuws over de transfer.

Johan Derksen VI - International op de brommer
In Heteren begon Derksens sportieve carrière. Hij meldde zich aan bij de RKVV SDOO (Samenspel Doet Ons Overwinnen), waar hem de eerst voetbalvaardigheden werden bijgebracht door trainers van naam. ,,Mijn eerste trainer was Selis Drost, de vader van Epy Drost”, vertelt de voorman van Voetbal International. ,,Hij werd opgevolgd door ook een bijzondere man. Hij kwam uit Nijmegen en was international. Later is hij in Italië gaan voetballen bij Pro Patria, een Serie C club.” ,,Wim Lakenberg. Die speelde bij NEC en heeft in de basiself van het Nederlands elftal gestaan. Wij keken enorm tegen die man op, terwijl status hem juist vreemd was. Hij kwam gewoon drie keer per week op zijn Sparta-brommertje naar Heteren.”

Wim Lakenberg reed in de jaren vijftig drie keer per week op zijn Sparta-brommer van Nijmegen naar Heteren om SDOO te trainen. Ik keek ontzettend tegen Wim Lakenberg op. Hij was de vedette van NEC toen er nog niet betaald werd. In 1948 ging hij naar Blauw-Wit, omdat de Amsterdamse club hem een goede baan bij de KLM garandeerde. Hij was international geweest en vervolgens was hij na Faas Wilkes de tweede Nederlander die als prof in Italië ging voetballen. In 1950 ontving hij al vijftigduizend gulden handgeld van Pro Patria uit Busto Arsizio, onder de rook van Milaan. Na een periode bij Lugano kwam Lakenberg terug naar Nederland. Daar wachtte hem een schorsing van twee jaar, omdat hij als prof had gevoetbald. Daarna heeft hij zijn oude niveau nooit meer gehaald bij NEC, maar als trainer van een dorpsclub was hij een bezienswaardigheid. Sindsdien geloof ik heilig in praktijktrainers.

In de Voetbal Internationaal editie van 25 september 2013 is er nog een artikel van 4 pagina's over Wim Lakenberg geschreven.
Voor dat artikel werd ook Wim's vrouw in de Molenburg in Haarlem geinterviewd

Wim is op 19 mei 1991 op 70 jarige leeftijd overleden

Wim Lakenberg was de overgrootvader van Glenn Jansen. die op zijn 16de bij de A junioren van de Koninklijke HFC ging spelen op hun uitnodiging.
Glenn lijkt in vele opzichten op zijn overgrootvader Wim Lakenberg. Voetbal was zijn leven en zijn voorkeur ging ook uit naar spits of binnenspeler, ook hij scoorde veel en gemakkelijk en had een grote bijdrage aan het kampioenschap van het team.

Glenn heeft vanaf zijn 5de jaar wel met veel plezier bij Olympia Haarlem en in TYBB gespeeld.
(Olympia Haarlem is ontstaan uit een fusie van TYBB, DSC'74 en DCO in 2008).
Hij is in al die jaren altijd een snelle en gemakkelijk scorende spits/binnenspeler en topscorer geweest.

In het seizoen 2011-2012 scoorde Glenn in de C1 junioren (1ste klasse) bij Olymia Haarlem 62 doelpunten en in de zaalvoetbalcompetitie in dat zelfde jaar 80 doelpunten. Ook het seizoen daarna heeft hij er weer veel gescoord in Olympia Haarlem B1, dat met 10 punten voorsprong kampioen werd.

Toen werd hij door Koninklijke HFC "gescout" en gebeld, na 6 maal in het geheim bekeken te zijn.

Na de overgang naar HFC A-Junioren moest hij, na een in het voorseizoen opgelopen langdurige blessure, na 7 maanden onwennig en tegen zijn zin rechtsbuiten spelen. Ook Glenn zocht, net als zijn overgrootvader in Oranje tegen de instructies in, regelmatig het centrum van de aanval op en scoorde elke wedstrijd weer 2 maal, terwijl hij slechts de laatste 20 minuten van de wedstrijden speelde i.v.m. zijn blessureherstel. Na 2 gedeeltelijke wedstrijden gaf hij te kennen dat de lol er af was bij HFC en stopte hij met voetballen. (Typisch Glenn doelpunt met snelheid, inzicht, timing en gemak)